Assassin’s Creed to bez wątpienia jedna z najważniejszych serii gier z ubiegłej dekady, która nieustannie przewija się przez konsolowe i komputerowe horyzonty. Po epickim rozmiarze Valhalli, Mirage podejmuje próbę powrotu do bardziej intymnej i skoncentrowanej formuły. Czy udaje się to produkcji? Czy warto było ponownie zwęzić horyzonty?

Pierwsze, co rzuca się w oczy, to rzeczywiście mniejsza skala świata gry. Jeśli po Valhalli oczekiwaliście kolejnego ogromnego sandboksa, Mirage może was zaskoczyć swoją kompaktowością. Bagdad, podzielony na kilka charakterystycznych dzielnic, oferuje jednak gęstą sieć zadań i wyzwań. Co ważne, każda z tych dzielnic ma swój unikatowy klimat – od zatłoczonych bazarów po majestatyczne pałace.

Główny bohater, Basim, wciąga nas w swoją historię pełną intryg, zdrad i pragnienia zaimponowania. Jego relacje z postaciami, które spotyka w Alamut, świadczą o pewnej głębi i umiejętności twórców do budowania wiarygodnego świata.

Wiele mówi się o zmienionym podejściu do rozgrywki, zwłaszcza w kontekście parkouru. Osobisty styl Basima jest bardziej wyważony, co niektórzy mogą odczuwać jako ociężałość. To jednak dodaje realizmu i wymaga od gracza bardziej przemyślanych decyzji podczas wspinaczek.